De dochter van Mieke was 17 toen ze uit huis ging. Mieke bleef achter met een leeg nest. Ze vertelt ons over het loslaten van dochter Julia.
“Julia had voor zichzelf al besloten dat ze op kamers ging. Toen ze mij dat vertelde, dacht ik eerst: hmm oké… Vervolgens dacht ik: dat gaat jou wel lukken.” Waarom? “Ik ben zelf ook op kamers gegaan toen ik 17 was en ik wist dat Julia het ook zou kunnen, omdat ik het ook kon.”
Betrokkenheid
Haar dochter deelde op een dag mee dat ze die avond naar een kamer ging kijken. Daar was Mieke dus niet bij betrokken, ze gingen wel samen naar de Ikea voor de inrichting. “Ook ging ik regelmatig op visite en heel soms at ik bij haar.”
Vaker kwam Julia naar huis. “Voor de was en het eten”, lacht Mieke. Dat was echter vaak doordeweeks: “In het weekend was ze juist op haar kamer, omdat ze dan lekker ging stappen zonder dat ik zicht had op hoe laat ze thuis was”, zegt ze met een knipoog.
Koken deed Julia thuis niet heel vaak, maar Mieke zag wel dat ze het logisch aanpakte als ze thuis samen iets maakten. “Ik voelde wel dat het eten en koken geen probleem werd. Ze appte me regelmatig met vragen over koken. Zo van: hoe maak ik dat recept van jou met dat shoarmavlees?”
Verhaal gaat verder onder foto.
Loslaten
Nu Julia al wat langer op zichzelf woont, leert Mieke juist nieuwe recepten van haar. Het loslaten van haar dochter was niet zo heel lastig, geeft ze toe. “Julia ging eerst dichtbij op kamers. Als het nodig was, was ik binnen vijf minuten bij haar.”
“Dat maakt het wat makkelijker voor een moeder. Toen ik in 1985 zelf op kamers ging, moest ik de straat op en naar een telefooncel lopen om mijn moeder te kunnen bellen.” Later ging Julia wat verder weg wonen. Mieke ging regelmatig op bezoek en Julia kwam wat vaker in het weekend richting huis. “Daardoor wende ik er geleidelijk aan.”
Leeg nest
“Als je enige kind uit huis gaat, heb je meteen een leeg nest”, geeft Mieke toe. Maar doordat Julia eerst nog dichtbij haar ouderlijk huis woonde en later nog vaak naar huis kwam, voelde dat volgens Mieke niet direct als een leeg nest.
“Je went er langzaam aan.” Maar toch mist ze dingen: “De gesprekken aan tafel en ’s avonds op de bank, bijvoorbeeld. Die zijn ineens anders als je alleen met je partner bent, zonder dochter met haar enthousiaste verhalen.”
“Het moederen mis je ook, en de knuffels. Maar dat mist Julia ook! Als ze thuis was, kroop ze altijd weer op schoot”, vertelt Mieke. Nu is het anders, aangezien Julia een vriend heeft en samenwoont met hem. “Dat voelt voor mij wel anders. Eerst kon ik me nog lekker met haar bemoeien en raad en tips geven. Nu heeft ze veel meer haar eigen huishouden. En ik wil natuurlijk niet de bemoeizuchtige schoonmoeder zijn, haha”, besluit ze.
De ervaringen
Wij vroegen daarnaast ook ons ouderpanel of zij het lastig vinden om hun kind los te laten wanneer hij of zij uit huis gaat.
Sandra: “Ik vond het heel moeilijk om mijn dochter los te laten. Ze ging van een dorp naar een stad en was nog zo jong. Zoveel uitdagingen waar ik geen controle over had en geen invloed meer op had. Het was stil in huis en er was niemand meer waarvoor ik kon zorgen.”
Sandra lag nachten wakker omdat ze ongerust was. “Gelukkig is mijn dochter een open boek en loopt ze niet in 7 sloten tegelijk. Ze snapte wel dat ik iedere dag via de app even wilde horen dat alles oké met haar was. Na verloop van tijd ebt die onrust wel weg en zie je dat je kind zelfstandig haar weg ook wel vindt. Uiteindelijk is het goed geweest, al denk ik dat het ook nog wel een paar jaartjes later had gemogen.”
Mirjam: “Ik zou er geen moeite mee hebben mocht mijn kind uit huis gaan. Soms is het tijd om te gaan. Je kind moet verder en ik denk dat ik dat ook wel kan.”
Marianne: “Ik vond het niet moeilijk. Een kind moet zijn eigen weg kunnen zoeken. We waarschuwden wel voor de gevaren: oppassen met drank, rijden met alcohol op, vechten. We hebben onze zoon de gelegenheid gegeven om fouten te maken. Het heeft hem goed gedaan om weg te gaan, het heeft je laten realiseren wat zelfstandigheid is.”
Gera: “Ik denk wel dat ik het moeilijk ga vinden. Het contact en de gezelligheid ga ik missen. Je dochter gaat dan een wereld in die je niet kent (letterlijk en figuurlijk). Op die leeftijd maakten we dezelfde stap maar nu ben ik de toekijkende partij. Het is wel zoals het hoort.”
Vond je dit een leuk artikel? Lees dan ook Help: mijn kind gaat op examenreis.
